Ne Saçmalıyorsun Boris Becker?

  

 Tenis oynadığı dönemde de şimdiki gibiydi Boris Becker. Ezeli rakibi Stefan Edberg basına asla malzeme vermezken kendisi, neredeyse her hafta bir başka skandalla gazetelerin manşetlerini süslüyordu. Bilhassa aşk hayatıyla paparazilerin gözdesi olan Alman efsane, tenisi bıraktıktan sonra durulur gibi olmuştu. En azından Novak Djokovic'in antrenörü olana kadar durum böyleydi. Şimdilerde ise reyting yapmaya kaldığı yerden devam ediyor. Fakat bu defa özel hayatıyla değil, her defasında maksadını daha çok aşan sözleriyle.

 Eski Alman tenisçinin yumurtladığı son zırva, Roger Federer'in daha çok para kazanmak için duygularını sakladığına yönelik beyanı oldu. Aslında bu, Becker'in Federer ile ilgili ilk çıkışı değil. Nitekim geçmişte de Federer'in göründüğü gibi centilmen biri olmadığını söylemişti. Ancak bu son yorumu, kale alınmayacak kadar gülünç. 

 Madem duygularını gizleyenler daha çok para kazanıyor -ki Becker'in kurduğu cümleden bu anlaşılıyor- o hâlde kortta duygularını en çok açığa vuran isimlerden biri olan Maria Sharapova neden dünyanın en çok kazanan kadın sporcusu? Bu soruya verecek cevabı nedir acaba Becker üstadın?

 Her yiğidin yoğurt yiyişi farklıdır. Fakat bazıları, nedense bunu bir türlü kabul edemiyor. İnsanların bir kısmı duygularını içinde yaşamayı tercih eder, bir kısmı da olduğu gibi dışa yansıtır. Bu, kişinin yapısıyla ilgilidir. Bir tenisçiyi karakteri üzerinden eleştirecekseniz ölçütünüz dürüstlük ve sportmenlik olmalı. Yoksa Becker gibi kendinize güldürürsünüz.

Djokovic'e Övgü, Federer'e Saygı

 Novak Djokovic'in 2015'teki performansını kelimelerle ifade edebilmek çok güç. Aynı yıl içerisinde dört Grand Slam'de üçünü, dokuz Masters turnuvasının altısını ve son olarak da ATP Finalleri'nde kazanmış bir oyuncu için ne söyleyebiliriz ki? Hiç kuşkusuz erkekler tenis tarihinin en iyi sezon performansına imza attı Sırp tenisçi.

 Djokovic, kendisi adına rüya gibi geçen sezonun kapanışını dün ATP Finalleri'nde Roger Federer'i yenerek yaptı. Aslında maçın üç set üzerinden ve kapalı sert kortta oynanması İsviçreli adına galibiyet ümitlerini artırıyordu. Fakat Ekselansları, gerçek seviyesinin uzağında kalınca grup aşamasında yendiği rakibine finalde boyun eğmekten kurtulamadı. Djokovic'in ikinci servislerinden %84 oranında puan çıkarması dev randevuyu tek başına  özetliyor. Federer'in bu kadar kötü bir return performansıyla rakibini yenmesine imkan yoktu.

 Her büyük dominasyonda olduğu gibi burada da akılları kurcalayan tek bir soru var: Acaba Djokovic mi çok iyiydi, yoksa rakipleri mi çok kötüydü? Bu soruda ikinci şıkkı işaretleyip Sırp raketin başarısını değersizleştirmek doğru bir tutum olmaz. Zira rakiplerinin kötü görünmesinin bir sebebi de kendisinin üstün performansı. Fakat Federer'in ilerleyen yaşıyla birlikte Rafael Nadal'daki serbest düşüşün Sırp raketi zirvede yalnız bıraktığı da bir gerçek. Bu noktada bir kıyaslama yapacak olursak Djokovic'in 2011'deki oyun seviyesinin bu yılkinden daha yüksek olduğunu düşünüyorum.

 Dün kötü bir maç çıkarmış olsa da Federer'in ne kadar büyük bir oyuncu olduğunu bu yıl bir kez daha anladık. Zira Djokovic ATP Turu'nun üstünden dozerle geçerken bu yıkıma tek direniş kendisinden geldi. 34 yaşını deviren İsviçreli efsane, rakibine bu sezonki altı yenilgisinin üçünü tattırdı.

Nadal'ın Adını Koyamadığı Problemi

  

 Rafael Nadal, kendi standartlarının bir hayli altında kaldığı bir sezonu geride bırakıyor. İspanyol tenisçinin böylesi bir dönemde basın toplantılarında yaptığı açıklamalar da bir hayli tuhaf. Kendisi, "Bu yılki olanlar benim hatam." diyor ama hatasının ne olduğunu söylemiyor, problemin adını bir türlü koyamıyor. Oysa herkesin merak ettiği şey tam da bu. Acaba Nadal'da geçici bir form düşüklüğü mü, yoksa kalıcı bir gerileme mi söz konusu?

 Nadal'ın bu yıl Grand Slam'lerde aldığı sonuçlara baktığımızda iki çeyrek final, bir ikinci tur ve bir de üçüncü tur görüyoruz. Elinde avucunda düşük profilli turnuvalarda elde ettiği üç şampiyonluk bulunuyor İspanyol'un. Görünürde herhangi bir sakatlığı yokken sezon geneline yayılan bu kötü performans, akıllara oyun seviyesindeki bir gerilemeyi getiriyor. Bu sezonki anormal basit hataları ve miss-hit'leri de bu ihtimali kuvvetlendiriyor.

 Mevzubahis Federer-Nadal rekabeti olduğunda pek çok kişinin üzerinde birleştiği yorumlardan biri de Nadal'ın kariyerinin Federer'inki kadar uzun ömürlü olmayacağı şeklindeydi. Buna sebep olarak İspanyol tenisçinin büyük oranda fiziksel güce dayanan oyun tarzı gösterilirdi. İşte o fiziksel güç, bu yıl çok ciddi tükeniş emareleri gösterdi. Öyle ki daha düne kadar fileye çıkan her rakibine passing shot'lar yağdıran Nadal, bu yıl Fabio Fognini gibi son derece savruk bir oyuncuya toplamda üç kez yenildi. Üstelik son yenilgisinde iki set öndeydi.

 Bundan iki yıl önce de Federer, tıpkı bu yıl Nadal'ın başına geldiği gibi kariyerinin en kötü sezonlarından birini çıkarmıştı. Ancak İsviçreli, hem raketini hem de oyununu yaşına uygun bir şekilde güncelleyerek yoluna devam etti ve üç Grand Slam finali daha gördü. Oysa Nadal'ın yetenek repertuvarı takdir edersiniz ki puanları kısa tutacak bir oyuna hiç müsait değil.

 Nadal gibi büyük sporcuların geleceğiyle ilgili menfi konuşmaktan her daim kaçınmak gerekir. Ancak sorun gerçekten yukarıda bahsettiğimiz gibiyse "Toprağın Ağası"ndan geçmişteki gibi şaşaalı zaferler beklemek pek akıl kârı olmayacak.

Sıra Dışı Bir Tenis Hikayesi

  

  Bugün Tennis World USA isimli internet sitesine düşen bir haber...

 Jesus Aparicio, İspanya'da yaşayan bir Roger Federer hayranı. 18. yaşını kutladığı gün arkadaşlarıyla bindiği arabada trafik kazası geçiriyor ve komaya giriyor. 11 yıl sonra beklenmedik bir şekilde şuuru yerine geliyor. Memleketinde ve dünyada ne olup bittiğine dair bilgiler aldıktan sonra hastanedekilere Federer'i soruyor. Emekli olduğunu düşündüğü İsviçrelinin hâlâ oynadığını ve dünya 2 numarası olduğunu öğrendiğinde ise büyük bir şok geçiriyor, hatta kendisiyle dalga geçtiklerini zannediyor.

 Federer ile Djokovic arasındaki son Amerika Açık finalini izleyen Jesus sevdiği oyuncunun kaybetmiş olmasına rağmen mutlu. Zira Federer'i canlı izleyerek en büyük hayalini gerçekleştirmesi hâlâ mümkün.

 Haberin linki

WTA Turu Ya Da Yolgeçen Hanı

 Kötü değil, çok kötü bir maçtı dün geceki Amerika Açık tek kadınlar finali. Uzun uzun bunun nedenlerini anlatmaya gerek yok. Zira finalin kaybedeni Roberta Vinci'nin backhand vuramıyor oluşu maçın kalitesi hakkında yeterince fikir veriyor. 

 Dün geceki mücadelenin final olduğunu bilmeyen biri, Amerika Açık'ın yeni başladığını ve henüz ilk turların oynandığını düşünebilirdi. Hiç abartmadan söylüyorum, Amerika Açık'ta elemelerde mücadele etmiş fakat ana tabloya kalamamış iki oyuncuyu getirip finalde karşılaştırsaydık emin olun dün gecekinden daha kötü bir maç çıkarmazlardı.

 Söz yine dönüp dolaşıp kadınlar tenisinin içinde bulunduğu dramatik duruma geliyor. Son yıllarda Grand Slam finali oynayan oyuncu sayısında yaşanan enflasyon, WTA'nın ağlanacak hâlinin istatistiksel bir tezahürü. Peki bu durumun sebebi ne? Roberta Vinci, Sara Errani, Eugenie Bouchard ve Lucie Safarova gibi isimler nasıl oluyor da Grand Slam finali oynayabiliyor?

 Öncelikle kadın tenisinin erkek tenisine oranla sürprizlere her zaman daha açık olduğunu hatırlatmakta fayda var. Kaldı ki WTA Turu'nun mevcut durumunu istisnai bir oyuncu grubuna sahip olan şu anki ATP Turu'yla kıyaslamak da büyük bir haksızlık olur. Dolayısıyla kadınlar tenisini kendi içinde değerlendirmek lazım. 

 Çok değil, 10 sene öncesine dek hepsi birbirinden kaliteli birçok oyuncuyu bünyesinde barındıran bir organizasyondu WTA. Serena Williams, Venus Williams, Justine Henin, Kim Clijsters, Maria Sharapova, Lindsay Davenport, Amelie Mauresmo ve Martina Hingis bir çırpıda sayabileceğimiz isimler. Peki şimdi bu kalibrede kaç isimden bahsedebiliriz WTA'da? Ben söyleyeyim, üçü geçmez.

 Oyuncu kalitesinin son derece yüksek olduğu yıllarda bile sürpriz Grand Slam şampiyonları çıkabiliyordu kadınlarda. Örneğin Anastasia Myskina gibi bir isim Roland Garros'u kazanabiliyordu. Fakat şimdi deyim yerindeyse önüne gelenin Grand Slam finali oynadığı veya kazandığı bir tablo söz konusu. Çünkü onlara bu izni vermemesi gereken oyuncu sayısı çok az.

 Son tahlilde kadınlar tenisinin kurtuluş reçetesi kendi bünyesinden çıkaracağı yıldızlardır. Bu, hem kaliteyi arttıracak hem de yok olan hiyerarşiyi geri getirecektir.

Sharapova 2015'te Olduramadı

 Maria Sharapova'nın şu ana kadarki kariyer yolculuğunda çok ilginç bir detay var. Rus tenisçi, bugüne kadarki beş Grand Slam şampiyonluğunun tamamını çift sayılı yıllarda elde etmiş. Tesadüf bu ya, tek sayılı yılların laneti 2015'te de sürdü. İlk tur maçına saatler kala Amerika Açık'tan çekildiğini açıklayan Sharapova, böylece bir sezonu daha slam şampiyonluğu kazanamadan geçirmiş oldu.

 Sharapova'yı bu yıl Avustralya Açık'tan sonra neredeyse hiç tam randımanlı izleyemedik. Sezona Brisbane şampiyonluğu ve Avustralya Açık finaliyle başlayan yıldız isim, 2015'teki en iyi tenisini de bu dönemde oynadı. Indian Wells ve Miami'den yalnızca iki galibiyet çıkarabilen Rus tenisçi, formsuzluğunun üstüne birtakım şanssızlıklar da eklenince en iddialı olduğu zemin olan toprakta da ihya olamadı.

 Üç yıldır şampiyonluğu kimselere bırakmadığı Stuttgart'ta daha ilk turda Angelique Kerber gibi sert bir rakiple eşleşmesi zaten fazla sayıda maç eksiği olan Masha için ciddi bir talihsizlikti. Her şeye rağmen toprak sezonunun sonlarına doğru açılan ve Roma Açık'ı kazanan Sharapova, tam ritmini bulmuş gibiyken bu sefer de gribe yakalanınca son şampiyon olarak geldiği Roland Garros'ta ancak dördüncü tura kadar ilerleyebildi.

 Sharapova, bu yıl birkaç turnuva haricinde kendisinden görmeye alışık olduğumuz oyununu bir türlü korta yansıtamadı. Bu durumun en çarpıcı tezahürü ise Wimbledon'daki macerasıydı. Kendi stilinin tamamen dışında, oldukça pasif bir tenis oynayan Masha'nın yarı finale kadar ilerlemesi, iki numaralı seri başı olmasının getirdiği kura avantajı sayesindeydi.

 Kahramanımızın 2015'in kalan kısmında neler yapacağını hep birlikte göreceğiz. Bana sorarsanız Sharapova'nın bu dönemdeki asıl hedefi, oynayacağı turnuvalarla eski oyun seviyesini yakalamak ve 2016'ya pozitif bir ivme taşımak olmalıdır.

Bizden Ne Zaman Sharapova Çıkar?

 Artık adetten oldu. Türkiye Tenis Federasyonu'nun başkanlık koltuğuna oturan herkes şu klasik açıklamayı yapıyor: "Potansiyelimiz yüksek. Bizden de Federer'ler, Sharapova'lar niye çıkmasın?" Aslında bunu söyleyerek kendilerini ele veriyorlar ama farkında değiller. Zira potansiyelimiz olduğu halde bu ülkeden Federer ve Sharapova çıkaramıyorsak bu durum siz yönetenlerin değil de kimin suçu?

 Çok basit bir soru soracağım şimdi Sayın Cengiz Durmuş'a. Eğer Federer ve Sharapova Türkiye'de doğmuş olsalardı acaba şu anki konumlarında olabilirler miydi? Hadi Federer'i de bir kenara koyalım. Acaba Sharapova bu topraklarda doğmuş olsaydı bırakın şu anki konumunda olmayı, hâlâ tenis oynuyor olur muydu? Bu sorulara evet cevabını verebiliyorsanız benim size söyleyecek başka bir sözüm yok.

 Bu ülkeden şu şartlarda Federer veya Sharapova ayarında bir tenisçi çıkarsa bu, bu ülkeye rağmen gerçekleşmiş bir hadise olur. Çünkü bu ülkenin iklimi Federer ve Sharapova yetiştirmeye müsait olmadığı gibi hasbelkader yetişenleri de anında öğütebilecek bir potansiyele sahip. Ne spor izleyicisi normal bu ülkenin ne basını ne de yöneticisi. Bu kadar anomalinin içinden bir dünya yıldızı çıkması ise ancak bir mucizeyle mümkün.

 Türk gencinin yeteneklerinden elbette şüphemiz yok. Ancak sayın başkan, gereksiz hülyalara kapılmak yerine sağlıklı işleyen bir yapı kurmaya çalışmalı. Kendisinin yukarıdaki sorulara gönül rahatlığıyla evet cevabını verebileceği gün bizim de bir Federer'imiz ya da Sharapova'mız olacaktır.

Meğer Gerçek Tenissever Değilmişiz

 Evet, aynen başlıktaki gibi buyurmuş tenisimizin alimleri. Sadece büyük isimler geldiğinde turnuvaya giden bir milletmişiz ve bu şekilde gerçek tenissever olamazmışız. Eğer tenisi gerçekten sevseymişiz İstanbul Cup gibi organizasyonlara da gidermişiz. Çünkü asıl tenisseverlik o zaman belli oluyormuş.

 Öyleyse şimdi sıkı durun. Tenisi kendimi bildim bileli izliyor, amatör olarak oynuyor ve yedi yıldır da çeşitli internet siteleri ve dergiler aracılığıyla kendi çapımda yazmaya çalışıyorum. Tüm bunlara rağmen yukarıdaki kritere göre ben de tenissever değilim. Zira İstanbul Cup'ı kazanan Lesia Tsurenko'yu hayatımda bir kez dahi izlemedim.

 Madem tenissever olup olmadığımız düşük profilli turnuvalara olan ilgimizle ölçülüyor, o zaman şöyle bir soru yöneltelim bunu söyleyenlere: Gerçek müziksever olabilmek için de Ajdar mı dinlememiz lazım? Böylesine saçma bir mantık olabilir mi? İnsanların para vererek satın aldığı ürün ya da hizmette kalite aramaları en doğal haklarıdır. Turnuvanın organizasyonuna dair bunca yanlış ortadayken tenis seyircisine tribünleri doldurmadığı için kızmaksa tek kelimeyle küstahlıktır. 

 İstanbul'un en ücra yerine kort inşa edip hepsi ilk turda elenen sönük yıldızlar için 500 TL bilet fiyatı biçerseniz insanların o turnuvaya gelmemesi değil, gelmesi anormal bir durum olur. Bu da yetmezmiş gibi tribünün en güzel yerlerini önden peşkeş çekip parasıyla bilet alanlara ikinci sınıf izleyici muamelesi yapıyorsunuz. Siz herkesi kör, alemi sersem mi sanırsınız?

Alkışlar Yerli Sharapova'ya

 İpek Soylu, tenis stilini uzun bir süredir merak ettiğim ancak hiç izleme fırsatı bulamadığım bir oyuncuydu. Dün İstanbul Cup'ta Anna Tatishvili'yi yendiği maçta ilk kez seyrettim genç raketi. Şunu rahatlıkla söyleyebilirim ki kendisi, bugüne kadar gördüklerim içinde potansiyeli en yüksek Türk tenisçi.

 Allah vergisi güzelliğinden mütevellit kendisine sıklıkla "Yerli Sharapova" yakıştırması yapılıyor. Bana kalırsa sadece güzelliği değil, oyun tarzıyla da bu yakıştırmayı sonuna kadar hak ediyor İpek. Tıpkı Rus yıldız gibi son derece agresif ve devamlı winner'ı düşünen bir stile sahip.

 Henüz 19 yaşındaki İpek'in şu anda en büyük handikabı fiziksel yetersizliği gibi görünüyor. Bugün Magdalena Rybarikova'ya oyun dahi alamadan yenilmesinin altında da bu yatıyor. Kendisi, fiziksel gelişimini tamamlayıp bu seviyedeki turnuvaların temposunu kaldırabilecek düzeye geldiğinde bir başka gururumuz Çağla Büyükakçay'ın koyduğu çıtayı çok daha yukarılara çıkarabilecek kapasitede.

 İpek'in İstanbul Cup'ta ilk turu geçmesi bu tip turnuvaların bizim gibi ülkeler için ne kadar değerli olduğunu bir kez daha hatırlattı. Tenisçilerimiz aldıkları wild card'lar sayesinde kendilerinden daha üst seviyedeki oyuncularla rekabet etme şansını yakalıyor. Bu da tecrübe edinmeleri ve kendilerini geliştirebilmeleri açısından eşsiz bir fırsat. Üstüne dünkü gibi galibiyetler aldıklarında turnuvanın keyfi katlanıyor.

 Ülke tenisi adına oldukça önemli olduğunu söylediğimiz bu organizasyonun geleceği ise ne yazık ki pek parlak görünmüyor. Zira ekranlardan da gördüğümüz üzere maçlar boş tribünlere oynanıyor. Bu durumun sorumlusu pek tabii ki tenisseverler değil. Toplu ulaşımın neredeyse hiç olmadığı dağ başı gibi bir yere kort yapıp fiyatları da bu kadar yükseltirseniz o tribünleri ancak Roger Federer kalibresinde bir ismi getirdiğinizde doldurabilirsiniz.

 Son bir yorumum da turnuva öncesindeki gösteri maçını organize edemeyenlerle ilgili olacak. İstanbul gibi pek çok tarihi ve doğal güzellikleri olan bir şehirde her etkinliği Boğaz Köprüsü'nde düzenlemeye çalışmak, hem kabak tadı veriyor hem de insanlara cehennem azabı çektirmekten başka işe yaramıyor. Trafiği sıkıştırmamak için maçı yan yolda oynatarak komik duruma düşeceğinize niçin başka bir lokasyon düşünmezsiniz?

Galiptir Bu Yolda Mağlup

 Roger Federer'in dün Wimbledon finalinde Novak Djokovic'e bir kez daha kaybetmesinin temel sebebi, tenis kariyerinin en olgun dönemini yaşayan bir oyuncuyla 34 yaşında mücadele ediyor olmasıydı. Maça dair hangi yorumu yaparsanız yapın, en nihayetinde varacağınız nokta burası.

 Federer dün file önünde oynadığı 58 puanın 42'sini kazanmış. Bu da %72 gibi gayet iyi bir orana tekabül ediyor. Ancak dip çizgideki hakimiyet eşyanın tabiatı gereği Djokovic'te olunca file önündeki bu parlak performans maçı kazanmanıza yetmiyor.

 Djokovic, 28 yaşında ve 2011'den beri erkekler tenisinin baş aktörü konumunda. Bu yıl oynadığı tüm Grand Slam'lerde final görmüş ve ikisini kazanmış. Sıralamada kendisinden sonra gelen isimle arasında dört binden fazla puan farkı var. Kısacası ATP Turu'nun mutlak hakimi. Böyle bir isme Wimbledon finalinde yenilmek her oyuncu için gayet normal bir durum. Anormal olan bir şey varsa o da 34 yaşındayken bile hâlâ bu adamın karşısına bir Grand Slam finalinde çıkabiliyor olmak.

Federer'in 2013'ü Eşittir Nadal'ın 2015'i

 Rafael Nadal'ı dört setlik bir mücadelenin ardından Wimbledon'ın dışına iten Dustin Brown her şeyiyle sıra dışı bir tenisçi. Jamaika asıllı Alman raket, uzun rasta saçlarının yanı sıra şova dönük oyun stiliyle de tıpkı Mansour Bahrami ve Gael Monfils gibi tenis dünyasının en eğlenceli figürlerinden biri. Dün Nadal karşısında aldığı galibiyeti de büyük oranda bu atipik oyununa borçlu.

 Kortun her bölgesini kullanabilen oyuncuları bir kenara koyarsak her tenisçinin "comfort zone" olarak tabir edilen, kortta kendisini en rahat hissettiği bir alan vardır. Nadal içinse bu alan hiç kuşkusuz geri çizgidir. İşte Brown, dün neredeyse her puanı filede oynayarak rakibini sürekli konfor alanının dışına çıkardı.

 Nadal'ın dünkü maçta yaşadığı bir başka büyük sıkıntı da Brown'ın öngörülemezliği oldu. Kısa top, drop vole ve slice tekniklerini kusursuz bir şekilde uygulayan Brown, bu vuruş çeşitliliği sayesinde rakibini gafil avladı. Ayrıca bu durum, Nadal'ın bir türlü oyun ritmini yakalayamamasına sebebiyet verdi..

 Tüm bunlarla birlikte Nadal için mağlubiyetin esas nedeni pek tabii ki formsuzluğu. İspanyol tenisçi, önceden olsa böyle bir rakibi amansız passing shot'larıyla yıldırmayı başarır ve pek de zorlanmadan elerdi. Kendisinin bu seneki düşüşü, Roger Federer'in 2013'te yaşadığına fazlasıyla benziyor. Ezeli rakibi gibi toparlanıp toparlanamayacağını ise zaman gösterecek.

Groeneveld Sharapova'ya Nihayet Dokundu

 Sven Groeneveld'in Maria Sharapova'nın yeni antrenörü olmasına çok sevinmiştim. Çünkü WTA Turu'ndaki hemen her oyuncunun ekibinde görmek için can attığı bir isimle birlikte çalışmak Rus yıldız için büyük bir ayrıcalıktı. 

 Groeneveld'in Sharapova'nın vuruşlarını çeşitlendirebileceğini ve ona daha yüksek seviyede bir tenis oynatabileceğini düşünüyordum. Fakat aradan belli bir müddet geçtikten sonra Rus tenisçinin oyun anlamında yerinde saydığını görünce bu yöndeki ümidimi yitirmiştim. Ne var ki geçen hafta şampiyonluğa ulaştığı Roma Açık'ta attığı kısa toplar, ben dahil izleyen herkesin ağzını açık bıraktı. 

 Kısa top ya da "drop shot" üst düzey teknik beceri gerektiren bir vuruştur. Bu vuruşu başarılı bir şekilde uygulayabilmek için evvela çok hassas ellere sahip olmalısınız. Zira topu hem kortun karşısına geçirmek hem de fileye mümkün olan en yakın yere indirmek zorundasınız. Bununla birlikte vuruşu son ana kadar gizlemek ve en doğru pozisyonda uygulamak gerekiyor ki rakibinizin topa yetişme şansı azalsın. İşte tüm bunları Sharapova gibi teknik kapasitesi son derece kısıtlı bir oyuncuya yaptırabilmek gerçek bir antrenörlük başarısıdır. 

 Bir antrenörün Roger Federer gibi mükemmel bir fundamentale sahip, istisnasız her vuruşu kusursuz bir şekilde uygulayabilen bir oyuncuya öğretebileceği bir şey yoktur. Ancak koçluğunu yaptığınız isim Sharapova gibi biriyse onun oyununa dokunmanız beklenir. Nihayet Groeneveld'den o dokunuşu gördük.

Marsel İlhan'ın İkinci Baharı

 Dünya sıralamasında ilk 100'e ilk girişinin ardından kariyeri serbest düşüşe geçen Marsel İlhan, kısa bir süre öncesine kadar sosyal medyadaki ergenlerin bir numaralı alay malzemesiydi. Milli tenisçi, bu sezon çizdiği başarılı grafikle sadece ilk 100'e geri dönmedi, aynı zamanda kendisini aşağılayan bu cahil takımını da utandırdı.

 Marsel ilk 100'e girerek Türk tenisinde yeni bir çığır açtığında sene 2010'du. Aradan geçen yıllar ise kendisi adına bir hayli çalkantılı oldu. 2011'in başlarında aldığı şanssız ve moral bozucu mağlubiyetlerle gardı düşen tenisçimiz, ertesi yıl ani bir kararla Can Üner'le yollarını ayırıp Erhan Oral'la çalışmaya başladı ve uzun bir süre iflah olamadı.

 Sayın Oral'ı kişisel olarak tanımıyorum. Dolayısıyla kendisinin nasıl bir çalıştırıcı olduğu konusunda yorum yapacak yetkinlikte değilim. Ancak hem Pemra Özgen hem de Marsel'in Oral'dan ayrıldıktan sonra çıkışa geçmiş olmaları kendisinin antrenörlüğüyle ilgili pek olumlu bir intiba uyandırmıyor. Bu nedenle Marsel'in yaşadığı düşüşte onun da ciddi bir payı olabileceğini düşünüyorum.

 İlk 100'e girmek elbette çok büyük bir başarı. Fakat asıl maharet, burada tutunabilmekte. Ne mutlu ki Marsel de dünya 13 numarasını devirdiği bu sezonda Stanislas Wawrinka ve Novak Djokovic gibi iki elit oyuncunun ardından şimdi de Rafael Nadal'la oynama şansını yakalayarak bu seviyede kalıcı olacağına dair net sinyaller veriyor. 

 Son tahlilde artık Türkiye'nin de gerçek manada bir ilk 100 tenisçisine sahip olduğunu söyleyebiliriz. Grand Slam ve Masters turnuvaları gibi büyük organizasyonlarda bizden de bir ismin ana tabloda yer alıyor olması büyük bir keyif. Bize bu keyfi yaşatan Marsel'e ne kadar teşekkür etsek az. Yolu açık olsun, yürüyedursun Marsel'imiz.

Tenisin Güzellikleri: Maria Sharapova

Marsel İlhan'la Gurur Duymalı

 

 Bir Türk tenisçinin dünya 13 numarasını yenmesi, ardından da dünya 1 numarasıyla eşleşmesinin senelerdir tenisle haşır neşir olan bendenize yaşattığı gururu anlatabilecek kelime yok. Dolayısıyla Marsel İlhan'ı ne kadar övsem az kalır.

 Aslında Marsel, bizi ilk defa gururlandırmıyor. Kendisi, daha önce de pek çok kez tarih yazdı. Çünkü temsil ettiği ülkenin teniste neredeyse hiçbir geçmişi yoktu. Türkiye şartları göz önüne alındığında devasa işlere imza atan milli tenisçi, ne var ki bir türlü hak ettiği değeri görmedi. 

 Marsel, dünya sıralamasında ilk 100'e girdikten sonra her tenisçinin başına gelebilecek düşüşlerden birini yaşayınca her türlü hakarete maruz kaldı. Şimdi burada o seviyesiz yorumlardan bahsetmenin sırası değil. Ancak şunu da söylemek lazım ki Marsel, bu sene sergilediği performansla kendisiyle dalga geçtiğini sananlara gereken cevabı fazlasıyla vermiş olmalı.

 Son sözüm de Marsel'le gururlanmak yerine Novak Djokovic'in kendisini kesinlikle eleyeceğini öngören cevvallere olacak. Evet, haklısınız. Milli tenisçimizin erkekler tenisinin hâlihazırdaki en iyi oyuncusuna karşı kazanma şansı sıfıra yakın. Fakat bunun zerre kadar önemi yok. Zira gün Marsel'le gururlanma günüdür. Meyve veren ağacı taşlamak yerine bu akşam televizyonu açın ve bir Türk tenisçinin dünya 1 numarasıyla oynayacağı maçın keyfini çıkarın.

İstanbul Açık ve Federer Garabeti

 

  

 Ha geldi ha gelecek derken Roger Federer'in İstanbul Açık'a katılımı nihayet resmiyete kavuştu. Bu haber, evvela tüm tenisseverlere hayırlı olsun. Spor tarihinin en büyük efsanelerinden birini dünya gözüyle izleyebilecek olmamız çok büyük bir şans. Ancak bugünkü resmi açıklamaya gelene dek yaşananlar, oldukça tuhaf ve üzerine bir şeyler yazmayı gerektiren cinsten.

 Bir defa Federer'in bu turnuvaya katılma kararı almasını anlamlandırabilmek gerçekten zor. Daha birkaç gün evvel menajeri Tony Godsick tarafından ilerleyen yaşı nedeniyle artık her turnuvada oynayamayacağı ve bunun için de Miami Masters'ı atladığı söylenen İsviçrelinin Madrid Masters'tan bir hafta evvel İstanbul'daki düşük profilli bir turnuvada raket sallayacak olması son derece yaman bir çelişkiye tekabül ediyor. 

 Öte yandan İstanbul Açık'ın iletişim ekibi, Federer'in turnuvaya katılıp katılmayacağına dair belirsizliğin devam ettiği süreçte büyük bir amatörlük sergiledi. Turnuvanın resmi Facebook sayfasında internet Türkçesi kullanılarak yapılan yerli yersiz paylaşımlar tam bir fiyaskoydu. Federer gibi bir dünya yıldızını ağırlamaya talip olan bir organizasyonun çok daha profesyonelce yönetilmesi gerektiğini söylemeye lüzum var mı?

 Federer'in katılımı, tekrardan hayırlı uğurlu olsun tüm Türk tenisseverlere. Yaşayan efsaneyi canlı seyredebilmek için ben de tribündeki yerimi alacağım. Umarım bir son dakika sürpriziyle daha karşılaşmayız da hevesler kursaklarda kalmaz.

Tenisin Güzellikleri: Caroline Wozniacki

Sharapova Makus Talihini Kırabilir Mi?

 Başlıktaki soruya yanıt verebilmek için öncelikle Maria Sharapova'nın oynadığı tenisi teknik açıdan ele almak lazım. Daha önce defaatle dile getirdiğim gibi Rus yıldızın oyunundaki en büyük silahlarından biri olan servisi, geçirdiği omuz sakatlığının ardından kelimenin tam anlamıyla çökmüştü. Nitekim kendisi, kortlara geri döndükten sonra maç başına 20 çift hata yaptığı kabus gibi bir dönem geçirmişti. Şu anki servis performansı, o günlerle kıyaslanmayacak kadar iyi olsa da eskisi kadar efektif değil. 

 Sharapova'nın oyunundaki diğer büyük problem ise hiç kuşkusuz savunmadaki zafiyeti. Kendisi, uzun boyundan ileri gelen hantallığının yarattığı handikabı daha agresif oynayarak gizlemeye çalışıyor. Zira kontrolü rakibine bıraktığı her puanı büyük olasılıkla kaybedeceğini çok iyi biliyor. Oynadığı bu ultra agresif tenis, kadınlar turunda bir kişi hariç herkesi yenmesine yetiyor. Yetmediği tek kişi ise bugün Avustralya Açık finalinde bir kez daha boyun eğdiği Serena Williams'tan başkası değil.

 Bugünkü finalin istatistiklerine baktığımızda hem puan vuruşlarında hem de basit hatalarda Serena'nın daha yüksek bir sayıya ulaştığını görüyoruz. Bu da toplara vuran tarafın kendisi olduğunu gösteriyor. Başka bir deyişle Rus yıldız, Serena'ya karşı oynadığında rallilerin hakimiyetini eline alamıyor çünkü rakibi buna müsaade etmiyor. 

 Serena, sahip olduğu fiziksel güç itibarı ile dünyadaki hiçbir kadın tenisçinin agresiflik yarışına girebileceği bir oyuncu değil. Dolayısıyla onu alt edebilmek için mutlak suretle başka şeylere ihtiyaç var. Oyunun savunma yönünde fark yaratmak ya da teknik beceri gerektiren vuruşları devreye sokmak Serena'nın dengesini bozabilmenin başlıca yolları.

 Sharapova'nın bu hantal yapısıyla iyi savunma yapması imkansız. Teknik kapasitesi ise zaten ezelden beri düşük. O yüzden Serena'yı devirebilmesi, ancak rakibinin kötü bir gününde olmasıyla mümkün.

Bouchard'dan Sharapova Çıkmaz

 Yetenek avcılığına meraklı çok insan var güzel ülkemizde. Özellikle sosyal medyadaki tenis hesapları peyda oldu olalı hayatımda bir kez dahi izlemediğim pek çok tenisçinin geleceğin süperstarı ilan edilişine şahit oluyorum her gün. İşte bu isimlerden bir tanesi de bugün Maria Sharapova'ya karşı yokları oynayarak elenen Eugenie Bouchard'dı.

 İnsanların Bouchard'da ne gördüğüne dair hiçbir fikrim yok. Zaten kendisine parlak bir gelecek atfeden yorumlar da yeteneklerinden ziyade geçtiğimiz sezon yakaladığı istikrarlı grafiğe dayanıyor. Evet, Kanadalı raketin bir önceki sezonki slam performansı gerçekten etkileyiciydi. 20 yaşındaki bir oyuncunun Avustralya Açık ve Fransa Açık'ta yarı final, Wimbledon'da da final görmesi fazlasıyla göz kamaştırıcı. Ne varki bunlar, sanılanın aksine müthiş bir kariyerin habercisi değil.

 Bir tenisçinin geleceğine dair yorum yaparken aldığı sonuçlara değil, oynadığı tenise bakmak gerekir. Bouchard'ın oyununa baktığımızda ise elit bir tenisçinin sahip olması gereken en temel özelliklerden birinin eksikliğini görüyoruz: büyük bir silah. Kanadalı raketin her vuruşu vasat veya vasatın biraz üstü. Geçtiğimiz yılki Wimbledon finalini Petra Kvitova önünde 6-3 / 6-0 gibi farklı bir skorla kaybetmiş olması da büyük oyuncularla arasındaki sıklet farkının en önemli göstergesi.

 Yıldız adayları kendilerini belli eder. Tıpkı Bouchard'ı Wimbledon finalinde korttan silen Kvitova'nın zamanında yaptığı gibi... Ancak iş, bir büyük başarıyla da bitmez. Önemli olan, bunun devamını getirebilmektir. İşte Bouchard'ın devamlı mukayese edildiği Sharapova'yı özel kılan budur.

 Son tahlilde Federer, Nadal, Serena veya Sharapova olmak sanıldığı gibi her potansiyelli tenisçinin harcı değildir. Biraz parlayan her oyuncuyu veliaht olarak gösterirseniz bu isimlerin yaptıklarını çok hafife almış olursunuz. Ayrıca yolun başındaki gençlere de haksızlık edersiniz.

Nadal Geçen Yıldan Ders Almamış

 Sonda söyleyeceğimi başta söyleyeyim. Rafael Nadal'ın Avustralya Açık ilk turundaki maçının beşinci set sürmesi tamamı ile kendisinin kötü performansıyla ilintiliydi. İspanyol raket, standart oyun seviyesinin o kadar uzağındaydı ki normal şartlarda rahatlıkla karşılayabileceği toplara bile koşmadı. Buna ek olarak birçok atipik basit hata ve miss-hit yaptı. Ancak karşısında hiç de kazanacak gibi durmayan bir oyuncu olunca kendisine rağmen maçı almayı bildi.

 Formda bir Nadal'a karşı defansif oynamak intihar etmekle eşdeğerdir. İspanyol raketi yenmek istiyorsanız olabildiğince az basit hatayla oynayarak onu devamlı baskı altında tutmak zorundasınız. Ne var ki bugün Tim Smyczek'in oynadığı tenis bu tarifin çok uzağındaydı. Başka bir deyişle setlerde öndeyken bile Nadal'ı yeneceği hissiyatını veremedi. Sergilediği performans, oldukça kötü gününde olan rakibine karşı iki set kazanmasını sağladı ama daha fazlası için yeterli olmadı.

 Rafa, bugün biraz daha üst seviye bir rakiple karşılaşsaydı işin şekli değişik olurdu. Bereket ki Smyczek, maçın en kritik bölümünde Nadal'la oynarken yapılmaması gereken her şeyi yaparak servisini kırdırdı.

 Maç sırasında aldığı sağlık molası, Nadal'ın sakatlıklarının damga vurduğu turnuvalara bir yenisinin daha ekleneceğini gösteriyor. Bir tenissever olarak bu duruma tahammülüm kalmadı. Teniste yenilgiye bahane uydurmamak, bu spora ve rakibe duyduğunuz saygının bir gereğidir. Dolayısıyla hiçbir oyuncunun sürekli sakatlıklardan dem vurmak gibi bir lüksü olmamalıdır.

 Geçtiğimiz yılki Avustralya Açık finalinde ıslıklanmasının ardından Nadal'dan bir özeleştiri yapmasını bekliyordum ama görünen o ki yanılmışım. Kendisi, dolaylı olarak "Kaybedersem mazeretim hazır, kazanırsam da mazeretime rağmen kazanacağım." demeye devam ediyor.