Ekonomik buhran ve patlayan inşaat balonundan ötürü bu sene devlet baba sayesinde düzenlenebilen İstanbul Cup Türk tenisi açısından tam bir fiyaskoyla sonuçlandı. Teklerde altı oyuncu, çiftlerde ise iki takımımızın korta çıktığı Esenyurt'ta payımıza düşen yegane galibiyet elemelerin ilk turunda İpek Öz'den geldi. Çok değil, üç yıl evvel çifte kupa kaldırdığımız turnuvaya bu sene ancak wild card ile oyuncu sokabilmemiz ise teniste kendi çapımızda yaşadığımız çöküşün vahametini anlatıyor.
İstanbul Cup gibi WTA Turu'nun en alt kategorisinde yer alan bir turnuvaya bile hiçbir tenisçimiz doğrudan katılım sağlayamıyor. Erkeklerdeki vaziyetimiz ise daha da beter. Özetle tenisimiz, uzun bir aradan sonra ilk kez lokomotif bir oyuncuya sahip değil. Gelinen bu nokta gösteriyor ki tamamı ile kişisel gayretlerin ürünü olan ve ülke tarihine geçen başarıların dahi ekmeğini yiyememiş, bunları oyunu tabana yayma noktasında fırsata çevirememişiz. Bilakis söz konusu başarıların hayal olarak addedildiği günlere geri dönmüşüz. E kendi oyuncusunu katılmaya hak kazandığı Grand Slam turnuvalarına yollamayan bir federasyonla zaten aksi mümkün mü?
Dibine kadar vasatlığa batmış, her alanda büyük bir çölleşme yaşayan memlekette Türk tenisini yönet(mey)enlerin de ne bu sporu yurt sathında ilerilere taşıyabilecek kapasitesi ne de bu yönde en ufak bir gayesi bulunmaktadır. Nitekim kendileri, yandaşlarına rant sağlamak ve bu şekilde koltuğu sağlama almaktan arta kalan zamanlarını sokak tenisi ve Hülya Avşarlı etkinlikler gibi ciddiyetsiz işlere ayırmaktadır. Profesyonel bir spor dalını magazinel bir figürle mütemadiyen özdeşleştirerek mevcut mediyokratik (vasat egemen) düzene hizmet etmektedirler.
Siz sokak ortasında çocukların ellerine raket tutuşturarak ya da birtakım ünlülerle kortta poz vererek tenisçi yetiştiremezsiniz. Türk tenisinin ihtiyacı; Avşar kızının verdiği frikikler değil, halka açık kortlar, yeteneği keşfedip işleyebilecek donanımlı antrenörler ve bu topraklardan çıkacak rol modellerdir.
